De boodschap van een ontstoken wijsvinger

De diagnose
‘Oei’, zegt mijn huisarts, ‘dat ziet er niet goed uit’, terwijl hij mijn ontstoken vuurrode zeer pijnlijke rechter wijsvinger bestudeert. Mijn ijdele hoop, dat het uiteindelijk wel meevalt slaat hiermee volledig de bodem in. ‘Ik schrijf je de sterkste antibiotica kuur voor’!  Mijn tweede zorg, dat ik aan de antibiotica moet, is hiermee een feit. 7 dagen lang om precies te zijn. Ik heb de keuze om er tegen te vechten of in de acceptatie-modus te gaan. Wijzer geworden in de afgelopen jaren, kies ik voor het laatste. Omdat mijn wijsvinger zo pijnlijk is, ben ik eigenlijk wel blij met de medicatie. Ik weet namelijk dat dit vrij snel werkt. Mijn vingertop mag dan weliswaar een klein ontstoken lichaamsdeel zijn, het veroorzaakt groot ongemak. Het feit, dat mijn darmflora in de war gegooid wordt neem ik voor lief. Ik besluit, dat ik na afloop van de behandeling voor probiotica kies, ondanks de wat laatdunkende opmerking van mijn arts hierover. Ik weet beter!

De sleutel tot zelfbevrijding
Thuis gekomen raadpleeg ik het boek: ‘De sleutel tot zelfbevrijding’ van Christiane Beerlandt. In dit boek beschrijft zij de link tussen een 900-tal lichamelijke klachten en de bijbehorende mentale status. In het kort komt de psychologische overeenkomst van de wijsvinger neer op: ‘Ik eerst. In jouw leven sta jij op de eerst plaats. Je voelt je sterk en veilig in jezelf. Je leeft vanuit jouw kracht en laat je door niets of niemand van de wijs brengen. Het stoort je niet wat anderen van jou denken, want je bent zeker van jezelf. Jij vertrouwt op jouw intuïtie’. Hmmm, interessant!

Bij aandoeningen lees ik kort samengevat het volgende: ‘Focus jij je meer op de buitenwereld i.p.v. op je innerlijk gezag? Dat is een gevolg van het feit dat jij jezelf niet aanvaard, dat jij jezelf niet op de eerste plaats stelt, dat je nog altijd bevestiging voor je bestaan in de buitenwereld zoekt. Dit kan natuurlijk niet. Het advies is de macht in jezelf te erkennen, door zelfbewust jouw leven uit te bouwen en je IK ten volle te erkennen. Door goed voor jezelf te zorgen en niet de erkenning van anderen te verlangen’.

‘Dat doe ik toch al lang’, is mijn eerste geïrriteerde reactie. Vervolgens besluit ik toch tot enige zelfreflectie en kom uit bij het vage gevoel, dat al enige tijd in mij huist. Dat ‘gevoel’ fluistert zachtjes, dat ik opnieuw in de valkuil van een ‘prestatie-drang harnas en zucht naar succes’ ben gestapt. Dit gefluister heb ik wel gehoord, maar nog niet naar gehandeld. Gewoonweg omdat ik niet wist HOE dan wel te handelen.

Het besluit
Toevallig word ik diezelfde week gebeld door een vriend die mij uitnodigt om een terrasje te pikken. Volledig tegen mijn normale manier van handelen in, laat ik alles uit mijn handen vallen waar ik mee bezig ben en loop naar de Grote Markt in Breda. Ik weet dat hij mij goed kent en zaken haarscherp aanvoelt. Ik besluit om me volledig open te stellen en te kijken wat zich aandient. Tijdens het bijzonder fijne gesprek vraagt hij: ‘ Claire, wat heb je nodig om eens een periode helemaal niets te doen‘. Als vanouds slaat de schrik me om het hart. Deze vraag stelt hij namelijk al een aantal jaren. Lichte paniek maakt zich meester over mij. ‘Dat kan toch niet, hoe moet het dan’? zijn vragen die opdoemen. Toch besluit ik vanuit mijn voornemen om open het gesprek ik te gaan de uitvoering van zijn vraag te overwegen. Diep in mijn hart weet ik al lang, dat dit de weg is naar volledige vrijheid. Terwijl ik richting huis loop neem ik het ferme besluit om, zo lang als het nodig is, helemaal niets te doen. Uitsluitend dat wat ik leuk vind en me energie geeft, mag. Dat betekent uit mijn hoofd naar mijn hart en ‘voelen’. Hoe dichter ik bij huis komt hoe lichter en blijer ik me voel. Onderweg gebeuren er een aantal opvallende zaken. Mensen lachen naar mij en ik heb nog een kort spontaan leuk gesprek met iemand bij Albert Heijn. Hè, dat is gek!

Alles mag niets moet
Inmiddels ben ik bijna een week verder sinds mijn besluit. Er gebeurt van alles. Een kwestie die me al tijden behoorlijk bezig hield en waar ik veel last van had en die ik maar niet uit mijn hoofd kon zetten, is als sneeuw voor de zon verdwenen. Vermoeidheid dient zich aan, gelijktijdig met een gevoel dat het goed is en ik mag rusten. Emoties komen en gaan. Ik laat het allemaal gebeuren. Een lieve vriendin, waar ik het een en ander tegen vertel, deelt met mij haar wijsheid. Ze zegt: ‘Doordat je nu volledig voor jezelf kiest ontstaat, er zielenrust en zijn uiterlijke omstandigheden niet meer van belang’. Ik ben dankbaar en blij, dat er zoveel lieve mensen en situaties om mij heen zijn die mij helpen om mijn levenspad te vinden en bewandelen. Ook denk ik aan een uitspraak van Wayne Dyer: ‘Het is de kunst om achter een negatieve gebeurtenis het positieve te kunnen zien’.

Ik weet dat ik dadelijk, wanneer ik er klaar voor ben, vanuit mijn diepste innerlijke verlangen kan ZIJN. Mijn intentie om vanuit moeiteloosheid te leven krijgt meer en meer gestalte.