Afwijzing heeft lange tijd als een rode draad door mijn leven gelopen. Het was een duivel die stormachtig kon rond razen en mijn emoties van kwaadheid en verdriet welig liet tieren. Het heeft een half mensenleven geduurd om te verinnerlijken dat afwijzing niet mijn probleem is, maar dat van de ander. Graag neem ik je digitaal mee op de reis van oorzaak naar oplossing.
De oorsprong
De oorzaken van mijn emotionele worsteling met afwijzing vinden hun oorsprong in mijn verleden. Als klein meisje al ontstond het gevoel dat ik ‘niet goed genoeg’ was. Negatieve reacties van volwassenen op mijn zuivere en vrolijke gedrag waren hier debet aan. Het maakte, dat ik een heel rustige bijna onzichtbare peuter werd. Niet gezien en gehoord worden, bleek een veilige methode voor mij om buiten schot te blijven.
Op de lagere school werd ik flink gepest en deed het geestelijk sadistische gedrag van mijn stiefvader ook een extra duit in het zakje. Kortom, ik ontwikkelde me tot een onzeker, angstig meisje met een bijzonder lage eigenwaarde. Ik voelde me regelmatig zeer verdrietig, erg eenzaam en onbegrepen.
Kameleon
Vanaf mijn 23e levensjaar veranderde er geleidelijk aan het een en ander. Ik kwam enigszins meer in mijn kracht. Dit werd o.a. gevoed door vrienden en kennissen, die positief op mij reageerden. Langzaam maar zeker durfde ik mij een tikkeltje meer te profileren. Toch bleef ik op mijn hoede, want de achterliggende jaren hadden hoe dan ook een fikse deuk geslagen in mijn eigenwaarde, geloof en vertrouwen.
Ik had mezelf in ieder geval aangeleerd om me volledig aan te passen aan wat ik dacht dat de ander wenselijk vond. Als een volleerd kameleon kleurde ik mee in diverse situaties. Erg vermoeiend, dat wel maar voor mij toch een perfect werkende strategie. Als men mij maar aardig vond! Daar had ik veel voor over, niet in de laatste plaats de verloochening van mezelf.
Emotionele achtbaan
Met mijn opportunistische gedrag groeiden kwaadheid en ook verdriet mee. Ik was vooral boos op alles en iedereen. Jaren later bleek dit een stevige projectie te zijn. Een vermomming in een gemakkelijk passend jasje om niet naar mijn eigen pijn te hoeven kijken. Nu weet ik, dat ik deze kwaadheid toonde omdat ik mezelf ontrouw was. Ik verkoos namelijk elke keer opnieuw weer gedrag gericht op het welzijn van anderen. Dat dit ten koste van mezelf ging hoeft geen betoog. Mijn externe belagers waren vervangen door mijn eigen innerlijke stem die gericht was op voortzetting van de emotionele verwaarlozing. Geen wonder, dit had ik geleerd en was bekend gedrag.
Ondanks alles werd in de loop der jaren mijn leven toch prettiger. Vooral mijn huwelijk met Arie heeft daar veel aan bijgedragen. Hij is een ‘oude ziel’ en heeft een onmetelijke wijsheid. Hij weet altijd precies de vinger op de zere plek te leggen. Ook schuwt hij niet om mij eerlijk en inzichtelijk op mijn rol en daarbij behorende verantwoordelijkheid te attenderen. Confronterend maar verhelderend!
Onvoorwaardelijke liefde
Een van de eerste dingen die ik van hem leerde was dat het 
een absolute noodzaak is om mezelf op de eerste plaats te zetten vanuit onvoorwaardelijk liefde. Theoretisch dan weliswaar, want ondanks het feit dat ik de theorie begreep kon ik het niet meteen toepassen. Ik botste keihard tegen de HOE-DOE-IK-DAT-DAN vraag aan.
Het leven van alledag hielp gelukkig een handje. Ik werd, net zoals iedereen getest, en kwam in verschillende moeilijke situaties terecht. Die één gemene deler hadden, namelijk leren omgaan met afwijzing. Specifieker gezegd onvoorwaardelijk van mezelf leren houden. Aanvankelijk stapte ik altijd in hetzelfde oplossing gerichte patroon: De wijsheid en hulp van Arie wezen mij de weg. Ik teerde in feite op zijn kracht. Tot dat het op enig moment niet meer werkte. Ik besefte dat het tijd was om op eigen benen te staan.
Vanaf dat moment heeft de progressie zich versneld ingezet. Gaandeweg heb ik geleerd, dat ik goed ben zoals ik ben en dat ik er mag zijn. De vele schillen waarachter ik me verborg pelde ik af. Het meekleuren om aardig gevonden te worden liet ik meer en meer achterwege. IK werd de belangrijkste persoon en ik maakte keuzes die mij dienden.
Afwijzing! Jouw probleem of van de ander?
Ook leerde ik, dat een vermeende afwijzing van een ander altijd te maken heeft met zijn/of haar pijn. Dit gedrag zegt dus volstrekt niets over mij. Mijn persoonlijke groei en inzichten maken dat ik tegenwoordig zelfs met begrip en empathie kan kijken naar de ‘dader’.
Neemt niet weg dat sommige gebeurtenissen niet leuk zijn te ervaren, echter ze integreren als mijn probleem is verleden tijd. De wetenschap, dat de ander handelt vanuit zijn/haar pijn, maakt dat ik vanuit waardigheid en kracht kan reageren. Hierdoor escaleren nare situaties in ieder geval niet en steun ik mezelf.
Het levensplan
Het is een lange weg geweest om in mijn kracht te komen. Toch had ik het niet anders kunnen doen. Alles gebeurt op het juiste tijdstip, niets is toeval. Het is mijn levensplan, dat ik dien uit te werken. In de sferen van licht ben ik dit namelijk overeen gekomen. Hoe eerder ik mijn zielenweg accepteer, hoe meer liefdevol en moeiteloos ik processen kan doorlopen. Persoonlijke groei is eeuwig, geleerde lessen mag ik achter me laten en hoeven niet meer terug te komen. Daarmee creëer ik ruimte om nieuwe leringen aan te gaan :).
Ben heel benieuwd naar jouw levensplan en vooral hoe jij met afwijzing omgaat?
Liefs
Claire
PS:
In het GRATIS e-boek ‘Moeiteloos Welzijn’ behandel ik een aantal stappen die je kunt zetten om gemakkelijker met ‘afwijzing’ om te gaan
