Kwetsbaar

Ik kijk naar je en schrik. Je bent veranderd, ouder en kwetsbaar.
Ik kijk naar je en denk ‘hoe kan dit nu’?
Emoties schieten door mij heen en concentreren zich in mijn borst.

Ik voel een enorme huilbui opkomen. Met alle kracht die ik heb verdring ik deze.
Ik kijk naar je en zie je hunkering naar liefde.
Vooral jouw behoefte aan liefde en aandacht van je kinderen, jouw alles.
Ik zie je eenzaamheid.

Ik kijk naar je en zie jouw fysieke verwonding van het auto ongeluk.
Je bibbert en je bent een beetje in de war.
Je zegt: ‘Ik vraag wel 5 keer per dag welke datum het is?’ Ik schrik.
Ondanks de verwonding aan je hand heb je een fantastische lunch voor ons gemaakt.
Als vanouds verzorg je ons op een overdreven manier.
‘Wil je nog koffie? Wil je nog wat salade? Ik heb nog nootjes. Wil je een appel?’ Dit alles binnen 5 minuten.
Ik zie plotseling wie je bent, wat je doet en waarom je dit zo doet.
Ik zie je kwetsbaarheid.

Ik kijk naar je en voel liefde.
Mijn laatste restje irritatie over je gedrag verdwijnt
Mijn laatste restje kwaadheid verdwijnt.
Al het negatieve uit het verleden verdwijnt.
Ik kijk naar je en ben blij dat onze band steeds sterker is geworden.
Ik kijk naar je en ben blij dat onze moeder/dochter relatie beter is dan ooit.
Als we afscheid nemen, slaan we onze armen om elkaar heen.
Ik voel onze liefde voor elkaar zich met elkaar vermengen, het is goed.
Ik merk aan je dat jij dit ook zo ervaart en ben blij.
Zachtjes en liefdevol klop je op mijn rug en ik doe hetzelfde bij jou.
Alles is goed.
Ik hou van jou.