Afgelopen week had ik het rijk alleen. Iets wat in mijn huwelijk gelukkig niet zo heel vaak voorkomt. Het was even wennen. De dagen zijn echter omgevlogen. Ik durf wel te stellen, dat ik het druk heb gehad. De lijst-in-mijn-hoofd van dingen die ik graag wilde doen is slechts summier aangepakt. Het leek wel alsof er onzichtbare tegenkrachten actief waren. Elke dag is totaal anders gelopen dan vooraf bedacht. Aan het eind van deze week rees bij mij de vraag of plannen überhaupt wel zin heeft.
Utopie
Op de keeper beschouwd is het 100% realiseren van een voorgenomen actielijst sowieso een utopie. Er gebeurt altijd wel iets wat direct aandacht vraagt of opgelost moet worden. Nu weet ik niet hoe het met jou is, maar ik word onrustig als ik word gedwarsboomd bij het uitvoeren een taak.
Gelukkig ben ik tegenwoordig wijzer en besluit ik veel eerder dan voorheen om in de zen-modus te stappen. Uit ervaring weet ik, dat toch alles op zijn pootjes terecht komt. De woorden: ‘In overgave zijn‘ en ‘leven volgens hetgeen zich aandient‘ kondigen zich dan aan. En hier slaat de twijfel toe. Hoe moet dat dan? Stel ik dan geen doel en maak ik nooit meer een actielijst? Is mijn leven daardoor dan gedoemd tot chaos en verval?
Leven in het nu
Eerlijk gezegd leef ik de laatste twee jaar al zonder de alom aangeprezen doelen als motivatiefactor. Aanvankelijk was dit bijzonder onwennig en zelfs benauwend. Inmiddels is de praktijk, dat mijn handelen steeds sterker bepaald wordt door mijn intuïtie en hetgeen op mijn pad verschijnt. Structuur en controle maken meer en meer plaats voor ‘leven in het nu’. Juist het planmatige is de saboteur, die mijn weg verspert naar plezier en geluk. Mijn missie, die leidend is in mijn leven, is glashelder en niet uit mijn geest te bannen. Klaarblijkelijk is dat meer dan voldoende.
In de achterliggende periode heb ik ervaren, dat georganiseerde activiteiten om mijn business te laten groeien niet meer werkten. Na een periode van frustratie, angst, boosheid en onbegrip hierover daagde de verfrissende gedachte, dat dit wel eens de bedoeling kon zijn. Als niets werkt waarom dan niet gewoon meegaan in dit niets?
Er waren beslist legio redenen waarom mijn inspanningen niet beloond werden: De tijd was nog niet rijp, er was nog persoonlijk groeiwerk te doen, het universum had iets beters voor mij in het verschiet en/of mocht ik nog oefenen in geduldig zijn.
Accepteren en loslaten zijn woorden welke toentertijd (en nog steeds) regelmatig de revue passeerden. Soms in dusdanige mate, dat ik er wakker van lag. Het lijkt zo simpel en toch is toepassing van deze geweldig effectieve principes niet eenvoudig.
Niets moet, alles mag
Terugkijkend op afgelopen week kan ik niet anders dan concluderen, dat het een gekke week was. Ik werd heel bewust van het feit, dat mijn verlangen om mijn lijstje op tijd en uur af te werken mij negatief beïnvloed. En daar ontspringt dan ook het antwoord op de vraag of plannen een zinloze activiteit is. Ik vind, dat een lijstje prima werkt onder het motto: ‘Niets moet, alles mag‘. Hetgeen impliceert, dat ik flexibel ben en ruimte en tijd maak indien nodig. Plezier en vreugde dienen voorop te staan.
Niets moet en alles mag, is overigens het motto van Arie, mijn man. Ook heb ik van hem geleerd, dat als de werkdruk op zijn hoogst is het tijd is om te relaxen. Vanuit hernieuwde energie door rust blijkt elke klus nadien een peuleschil.
Over Arie ‘geschreven’ kan ik niet wachten tot hij komende maandag weer thuis is. Het besef, dat ik zielsveel van hem houd, is de afgelopen dagen tijdens zijn afwezigheid nog meer gegroeid. Ook nu is geduld hebben een schone zaak. 🙂
Liefs 
Claire
