Heb jij ook wel eens zin in ongezond eten?
‘Ik heb zo’n zin in een glas witte wijn en iets ongezonds’, zeg ik tegen Arie. Gelijktijdig denk ik: ‘Dat is lang geleden’. Ik schenk een glas witte wijn in en open een zak ‘gezonde’ bananenchips, die ik voor onverwacht bezoek in huis heb. Ik kan de lekkere trek niet weerstaan. Nadat ik de bananenchips verorberd heb, maak ik ook nog een cracker met kaas en schenk nog een glas wijn in.
Gevuld gevoel
Ondanks het feit dat ik weet dat ik er later op de avond last van krijg. Eindelijk voel ik me ‘gevuld’. Enige tijd later stel ik mezelf de vraag wat de reden is van deze onweerstaanbare behoefte om te zondigen. Het antwoord is niet zozeer verrassend, wel confronterend. De aanleiding is een verdrietig gevoel, ontstaan vanuit niet goed voor mezelf opkomen. Dat vind ik nog altijd een uitdaging. Ik wil klaarblijkelijk nog steeds (onbewust) aardig gevonden worden. Pffff ……….. wanneer houdt dat nou eens op? Het antwoord is eenvoudig: Als ik andere keuzes maak, mezelf op de eerste plaats zet en mijn gevoelens meteen uit.
Ongewenste reacties
Niet zeggen wat ik denk en voel, brengt ongewenste psychische en lichamelijke reacties op gang. De stress die hierdoor ontstaat beïnvloedt de werking van de alvleesklier en bijnieren en daardoor mijn bloedsuikergehalte. Tussen deze twee klieren bestaat een nauwe samenwerking. De bijnieren produceren adrenaline en de alvleesklier insuline. Beiden reguleren het bloedsuikerniveau in het bloed. Door angst, of allerlei vormen van stress, blijven de bijnieren een constante stroom van adrenaline aan het bloed afgeven. Dit verhoogt het suikergehalte van het bloed want er is om (grote) spanningen de baas te blijven (heel veel) suiker nodig.
Als deze toestand lang aanhoudt, treedt er een evenwichtsverstoring op tussen de bijnieren en de alvleesklier. De insuline gaat overheersen en daardoor wordt er meer suiker uit het bloed verwijderd dan goed is. De hypoglycaemie, die als gevolg hiervan ontstaat, zorgt ervoor dat ik ‘moet’ eten, met name zoet, om de tekorten aan te vullen. Als ik deze toestand te lang onderhoud dan kan er zelfs bijnieruitputting (en andere ziekten) ontstaan. Zie mijn eerdere artikel hierover.
Schone schijn
Toegeven aan de behoefte om te snacken geeft het schijngevoel dat ik troost ontvang uit eten en dat het mijn probleem oplost. Hetgeen uiteraard pertinent onjuist is. De remedie is te vinden in de aanpak van de oorzaak, namelijk: Goed voor mezelf opkomen oftewel handelen vanuit onvoorwaardelijke liefde voor mezelf. Dat vraag alertheid, bewustzijn en durf. Op het moment dat ik voor mezelf opkom, geef ik mezelf een kennen en kan ik stress-vrij de dag door. Met alle positieve gevolgen van dien.
Strategie
Ik bedenk een strategie:
- Uitgangspositie: Ik ben goed zoals ik ben.
- Bewust en allert zijn.
- Mijn gevoelens op elk moment serieus nemen en als leidraad gebruiken.
- Onmiddellijk opkomen voor mezelf, vanuit liefde, in alle situaties.
- Ben ik niet allert in het moment, alsnog naderhand actie ondernemen en mijn gevoelens uiten (voorkomt opeenstapeling van).
- Als ik toch in een ongewenst gevoel beland ben, aandacht geven aan mijn gevoel. In plaats van toegeven aan eten, een glas water drinken waarbij ik de violet kleur van onvoorwaardelijke liefde visualiseer. Dit kalmeert de alvleesklier en zorgt ervoor dat de spijsvertering rustiger functioneert.
Wat is jouw strategie?
