Degenen die mijn blog regelmatig lezen weten wellicht dat mijn moeder begin 2012 opgenomen is een een verzorgingstehuis voor demente bejaarden. Ze was behoorlijk in de war en fysiek in slechte doen. Op enig moment vreesde ik zelfs ervoor dat ze zou sterven. Ze wilde niet meer eten, was verzwakt en zeer depressief.
De oorzaak
Op verzoek van ons, de kinderen, werd er bloedonderzoek gedaan en kwam men tot de conclusie dat ze een tekort had aan voedingsstoffen en kalium. Ze kreeg een siroop die deze tekorten aanvulde. Binnen een week knapte mijn moeder zienderogen op, ging geleidelijk aan beter eten en uiteindelijk functioneerde ze mentaal en fysiek als vanouds.
Na elk bezoek liep ze met ons mee, typte bij de deur de code in om de deur te ontsluiten, en zwaaide ons uit. Voor de duidelijkheid, deze code is uitsluitend voor bezoekers zodat de deur ontgrendeld word en men naar buiten kan.
Voorzichtig begon mijn moeder te denken aan een weekend-bezoek aan haar man. Aanvankelijk durfde ze dit toch niet door te zetten, bang voor een terugval. Omdat ze te ‘goed’ was om op de bewaakte afdeling te blijven, kreeg ze een andere kamer in de ‘gewone’ afdeling. Na enige tijd voelde ze zich steeds ongelukkiger. ‘Wat doe ik hier eigenlijk, ik word hier gek’, zei ze regelmatig. Dat was uiteraard net niet de bedoeling. Haar verlangen om definitief het tehuis te verlaten groeide met de dag.
3 weken geleden heeft ze het heft in eigen handen genomen en besloten om per 1 oktober 2013 naar huis te gaan. Het wonder is dus geschied: Of was dit herstel toch niet zo verwonderlijk?
Een wonder of …?
In een eerder geschreven blog heb ik een aantal redenen aangegeven waarom het herstel van mijn moeder eigenlijk een logisch gevolg was van een aantal zaken.
Namelijk: Minder en betere afstemming van medicijnen, rust en regelmaat en tot slot (in mijn ogen de belangrijkste factor) aanvulling van tekorten in voedingsstoffen en kalium.
Vanuit deze ervaring rijst bij mij de vraag, hoeveel mensen ten onrechte in een tehuis voor demente bejaarden opgenomen zijn? Hoeveel mensen krijgen de diagnose ‘dement’ terwijl er in feite iets anders aan de hand is?
In het artikel ‘Het beschadigde brein: Dementie door medicijngebruik’, van Lynne McTaggart, wordt gesteld dat uit nieuw onderzoek blijkt dat alle vormen van dementie wel eens grotendeels veroorzaakt kunnen zijn door medicijnen. En dan vooral door de middelen die we slikken als we ouder worden. Daarnaast is het een feit dat oudere mensen minder eten en/of niet meer in staat zijn om zichzelf te voorzien met uitgebalanceerde maaltijden. Tekorten aan voedingsstoffen zijn eerder regel dan uitzondering.
Het belang van de farmaceutische industrie
Er verschijnen steeds meer artikelen* die het financiële belang van de farmaceutische industrie laten zien bij het vaststellen van aandoeningen zoals dementie, ADHD, autisme en het ‘ontdekken’ van nieuwe ziektes. De aantallen van gediagnosticeerde mensen zijn de achterliggende jaren schrikbarend gestegen. Ook de gevaren van medicijngebruik worden steeds duidelijker.
Uiteraard hoeven medicijnen niet uitgebannen te worden, in veel gevallen zijn ze gewoonweg nodig. Persoonlijk heb ik echter moeite met het gemak waarmee medicijnen voorgeschreven worden, de plek op het voetstuk van artsen, het onvoorwaardelijke blind vertrouwen van de mens in de aanpak via medicijnen in plaats van een holistische aanpak vanuit het zelfgenezend vermogen van ons lichaam.
Wat zou er gebeuren als we eens kijken naar de aanwezigheid van chemische additieven in onze voeding die onze hersenen beïnvloeden waardoor o.a. de hormoonhuishouding behoorlijk verstoord wordt?
Wat zou er gebeuren als we terugkeren naar biologische verbouwing van groenten en fruit?
Wat zou er gebeuren als we onze voeding aanvullen met supplementen? Wat zou er gebeuren als we niet meer negatief beïnvloed worden door TV, reclame en media?
Wat zou er gebeuren als we meer bewegen en rust nemen als we het nodig hebben?
Dit zijn slechts een aantal ‘wat als’ vragen, welke ik nog met minstens 10 andere vragen kan aanvullen. Ik weet het antwoord. Weet jij het ook, laat het weten en deel jouw visie en/of oplossing!
Blij
In ieder geval ben ik heel blij dat het goed gaat met mijn moeder en dat ze is kunnen ontsnappen aan een vast verblijf in een verzorgingstehuis. Want laten we wel wezen, hoe goed men ook zorgt voor de bejaarde zieke mens, het klokje tikt nergens zo goed als in eigen huis.
* Wil je meer lezen over de wijze waarop de farmaceutische industrie opereert kijk dan eens op www.wijwordenwakker.org
